Dıyafram açıklığına bağlı olarak bır teleskopla görebıleceğınız şeyler

60—70 mm refraktörler, 70—80 mm reflektörler:

• açısal ayrımı 2” üzerinde olan çift yıldız sistemleri, örn. Albireo, Mizar, vb.;
• sönük yıldızlar (11,5 yıldız parlaklığına kadar);
• güneş lekeleri (açıklık filtresi ile);
• Venüs’ün evreleri;
• Ay kraterleri (8 km çapında);
• en yakın olduğu sırada Mars’ın kutuplarındaki buz tabakaları ve Maria;
• ideal koşullar altında Jüpiter üzerindeki atmosferik şeritler ve Büyük Kırmızı Leke (GRS), Jüpiter’in dört ayı;
• Satürn’ün halkaları, ideal koşullar altında Cassini ayrımı, gezegensel disk üzerindeki pembe atmosferik şerit;
• Uranüs ve Neptün, yıldız olarak;
• büyük küresel yıldız sistemleri, örn. M13 ve açık yıldız kümeleri;
• neredeyse tüm Messier objeleri (detaylı oalrak değil).

80—90 mm refraktörler, 100—120 mm reflektörler, 90—125 mm katadiyoptrik teleskoplar:

• açısal ayrımı 1,5” üzerinde olan çift yıldız sistemleri, sönük yıldızlar (12 yıldız parlaklığına kadar);
• güneş lekelerinin yapısı, kısa ömürlü leke oluşumu ve güneş patlamaları (açıklık filtresi ile);
• Merkür’ün evreleri;
• Ay kraterleri (5 km çapında);
• en yakın olduğu sırada Mars’ın kutuplarındaki buz tabakaları ve Maria;
• Jüpiter üzerindeki atmosferik şeritlerin ve GRS’nin (büyük kırmızı leke), ayların gezegensel disk üzerine düşen gölgelerinin daha net görünümü;
• Satürn’ün halkalarındaki Cassini Ayrımı ve 4—5 ay;
• ayrıntısız olarak küçük diskler şeklinde Uranüs ve Neptün;
• onlarca küresel yıldız kümesi, parlak yıldız kümesi kenarlarda kozmik toza dönüşür;
• onlarca gezegen ve dağınık nebula ve tüm Messier objeleri;
• NGC kataloğundan en parlak objeler;
• en parlak ve büyük objelerde bazı ayrıntılar ayrışır;
• çoğu galaksinin gözlemi sırasında ayrıntılar ayrışmaz.

100—130 mm refraktörler, 130—150 mm reflektörler, ve katadiyoptrik teleskoplar:

• açısal ayrımı 1” üzerinde olan çift yıldız sistemleri, sönük yıldızlar (13 yıldız parlaklığına kadar);
• Ay’daki dağlık bölgelerin ve kraterlerin detayları (3—4 km çapında);
• bir mavi filtre ile Venüs atmosferindeki lekeler görülebilir;
• en yakın olduğu sırada Mars yüzeyindeki sayısız ayrıntı;
• Jüpiter’in atmosferik şeritlerindeki özellikler;
• Satürn’ün atmosferik şeritleri;
• bol miktarda sönük asteroit ve kuyruklu yıldız;
• yüzlerce yıldız kümesi, nebula ve galaksi;
• parlak galaksilerin (M33, M51) spiral özellikleri;
• NGC kataloğundan çok sayıda obje (çoğu objenin özellikleri gözlemlenebilir).

150—180 mm refraktörler, 175—200 mm reflektörler, ve katadiyoptrik teleskoplar:

• açısal ayrımı 1” altında olan çift yıldız sistemleri, sönük yıldızlar (14 yıldız parlaklığına kadar);
• Ay özellikleri (2 km çapında);
• Mars’taki bulutlar ve toz fırtınaları;
• Satürn’ün 6—7 ayı, Titan’ın gezegensel diski gözlemlenebilir;
• en yüksek seviye görünürlükte, Satürn’ün B halkasındaki lekeler;
• küçük diskler halinde Galileo uyduları;
• bunun gibi açıklıklarda, çözünürlük uygulamalı güçten daha çok gözlem koşullarına bağlıdır;
• bazı küresel yıldız kümeleri tek yıldızlara ayrışır;
• minimal ışık kirliliğinde, çok sayıda galaksinin ve nebulanın çoğu özelliği gözlemlenebilir.

200 mm refraktörler, 250 mm reflektörler ve katadiyoptrik teleskoplar (ve daha fazlası):

• açısal ayrımı 0,5” olan çift yıldız sistemleri (ideal koşullar altında), sönük yıldızlar (15 yıldız parlaklığına kadar);
• Ay özellikleri (1,5 km çaptan az);
• küçük bulutlar ve Mars yüzeyindeki özellikler, bazen Phobos ve Deimos da gözlemlenebilir;
• Jüpiter atmosferindeki çok sayıdaki özellik;
• Satürn’ün halkalarındaki Encke Boşluğu, Titan’ın gezegensel diski;
• Triton, Neptün’ün ayı;
• sönük yıldız olarak Pluto;
• gözlem koşulları üretilen görüntünün kalitesi üzerinde oldukça etkilidir;
• binlerce galaksi, yıldız kümesi ve nebula;
• neredeyse tüm NGC objeleri, parlak nebulalardaki sönük renkler gözlemlenebilir;
• çoğu NGC objesinin ince ayrıntıları.